Als mij gevraagd wordt: 'Wat doe je eigenlijk voor werk, en waarom?', dan antwoord ik dat ik een positieve bijdrage wil leveren aan het welzijn van degenen die een beroep op mij doen. Of het nu gaat om het begeleiden van uitvaarten, of het voeren van counseling- of coachingsgesprekken: ik bied ondersteuning bij wezenlijke processen die een mens doormaakt en bij het doordenken van de bewegingen die daarbij horen. Woorden als 'kwaliteit' en 'verbeteren' liggen dan voor de hand. Door reflecteren, door het 'vanzelfsprekende' te bevragen, juiste keuzes gaan maken om de kwaliteit van leven te verhogen.
Veel waarde hecht ik aan de vrijheid die een mens heeft, of zou moeten hebben, om zelf op een betekenisvolle wijze invulling te geven aan het leven. De verantwoordelijkheid die daarbij hoort —zeker ook ten aanzien van naasten— is niet lichtzinnig op te vatten maar er is eenvoudigweg niet aan te ontkomen. Die verantwoordelijkheid draagt bij aan onze eigenwaarde en nodigt uit tot het nemen van initiatieven. Zij maakt ons ook kwetsbaar en vertaalt zich niet zelden in frustraties: zelf beschikken over je leven wil ook zeggen tegenslagen die samenhangen met keuzevrijheid leren incasseren. Veerkracht. Wat Samuel Beckett schrijft: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again..."
Wie wil weten welke studies en opleidingen ik gevolgd heb, en welke werkervaring ik heb, kan terecht op mijn Linkedin-pagina. Voor de lezer van deze website is van belang om te weten dat ik filosofie heb gestudeerd, de opleiding counseling in existentieel welzijn heb gevolgd, een vakdiploma voor de uitvaart heb, jarenlang in loondienst als uitvaartverzorger heb gewerkt en momenteel mijn diensten aanbied als zzp-er.
Mocht u geïnteresseerd zijn meer te weten over mijn coaching bij levensvragen, zie: www.levensvragen.org
Mijn eigen uitvaart? Composteren lijkt mij wel wat. Maar dat mag nog niet. Wat dan wel? Nu is de uitvaart er allereerst voor mijn naasten - zij bepalen uiteindelijk. Maar als ik mijn voorkeur naar hen uitspreek: begraven op heel eenvoudige wijze, in een katoenen doek gewikkeld, met touw bijeengebonden. Samenkomst bij het graf en dan dat graf met alle aanwezigen dichtmaken - daar dan toosten op het leven.
Op welke wijze een begrafenis (of een asbijzetting) ook met rituelen aangekleed wordt, er is een plek om naar toe te gaan, een plek waar je welbewust naar toe moet gaan om te herdenken en te herinneren - voor kortere of langere tijd. In mijn leven merk ik nog steeds hoe belangrijk dat is. Daarnaast zijn begraafplaatsen, wereldwijd met alle monumentale eenvoudige of moderne gedenktekens, prachtige historisch-culturele plekken om te vertoeven - niet in de laatste plaats omdat zij getuigen van onze vergankelijkheid. En dus ook van onze kwetsbaarheid.
Veel waarde hecht ik aan de vrijheid die een mens heeft, of zou moeten hebben, om zelf op een betekenisvolle wijze invulling te geven aan het leven. De verantwoordelijkheid die daarbij hoort —zeker ook ten aanzien van naasten— is niet lichtzinnig op te vatten maar er is eenvoudigweg niet aan te ontkomen. Die verantwoordelijkheid draagt bij aan onze eigenwaarde en nodigt uit tot het nemen van initiatieven. Zij maakt ons ook kwetsbaar en vertaalt zich niet zelden in frustraties: zelf beschikken over je leven wil ook zeggen tegenslagen die samenhangen met keuzevrijheid leren incasseren. Veerkracht. Wat Samuel Beckett schrijft: "Ever tried. Ever failed. No matter. Try Again..."
Wie wil weten welke studies en opleidingen ik gevolgd heb, en welke werkervaring ik heb, kan terecht op mijn Linkedin-pagina. Voor de lezer van deze website is van belang om te weten dat ik filosofie heb gestudeerd, de opleiding counseling in existentieel welzijn heb gevolgd, een vakdiploma voor de uitvaart heb, jarenlang in loondienst als uitvaartverzorger heb gewerkt en momenteel mijn diensten aanbied als zzp-er.
Mocht u geïnteresseerd zijn meer te weten over mijn coaching bij levensvragen, zie: www.levensvragen.org
Mijn eigen uitvaart? Composteren lijkt mij wel wat. Maar dat mag nog niet. Wat dan wel? Nu is de uitvaart er allereerst voor mijn naasten - zij bepalen uiteindelijk. Maar als ik mijn voorkeur naar hen uitspreek: begraven op heel eenvoudige wijze, in een katoenen doek gewikkeld, met touw bijeengebonden. Samenkomst bij het graf en dan dat graf met alle aanwezigen dichtmaken - daar dan toosten op het leven.
Op welke wijze een begrafenis (of een asbijzetting) ook met rituelen aangekleed wordt, er is een plek om naar toe te gaan, een plek waar je welbewust naar toe moet gaan om te herdenken en te herinneren - voor kortere of langere tijd. In mijn leven merk ik nog steeds hoe belangrijk dat is. Daarnaast zijn begraafplaatsen, wereldwijd met alle monumentale eenvoudige of moderne gedenktekens, prachtige historisch-culturele plekken om te vertoeven - niet in de laatste plaats omdat zij getuigen van onze vergankelijkheid. En dus ook van onze kwetsbaarheid.
|
|